పొద్దున్నేఐదు గంటలకి బెల్ మోగడం తోమెలుకువ వచ్చింది వినీత్ కి. లేచి లుంగీసర్దుకుని తలుపు తీసేటప్పటికీ ఎదురుగారంజిత కనిపించింది. కోపం తో వెనక్కివెళ్ళిపోయిన వినీత్ వెనకాలే రంజిత బెడ్ రూమ్కి నడిచింది. గురుడు యింకా కోపం తగ్గినట్టులేదు అనుకుంటూ బాగా నిద్ర పట్టిందాఅని అడిగి నాలిక కరుచుకుందితన పొరపాటుకి. పుండు మీద కారంచల్లినట్టైంది వినీత్ కి. రుస రుసలాడుతూఅటు తిరిగి పడుకున్నాడు మంచం మీద. మెల్లగాఅడుగులేసుకుంటూ అతని ముందుకెళ్ళి మంచందగ్గర కింద కూర్చుని అతనిమొహం తన రెండు చేతులలోకి తీసుకొని పెదాల పై ముద్దిచ్చిందిరంజిత. అతని జుత్తు లోకితన వేళ్ళు దూర్చి అనునయంగా “నేను మాత్రం అనుకున్నానాడియర్ ఇలా అవుతుందని… నాకుమాత్రం నీకు దూరంగా ఉండడానికిఎలా యిష్టం ఉంటుంది.. మా ఫ్రెండ్ అడిగేటప్పటికీకాదనలేక నిన్ను వదులుకో లేక తెగ యిబ్బందిపడ్డాను తెలుసా? రాత్రంతా నిద్రే లేదు,, ఎప్పుడో మూడు గంటలకి కునుకుపట్టింది.” అంటున్న రంజిత మొహంలోకి చూసిఆమెను దగ్గరగా లాక్కున్నాడు వినీత్. మంచం మీదకు చేర్చుకునిగట్టిగా పొదవి పట్టుకుని తనకాళ్ళు ఆమె మీద వేసిబంధించేసి ఆవేశంగా ఆమె పెదాలను జుర్రుకోసాగాడు. రంజిత తన బరువైన సళ్ళనుఅతని ఛాతికేసి నొక్కుతూ ఒక చేయి
అతనిఆయుధం కోసం లుంగీలో దూర్చింది. జూనియర్ గురుడు యిప్పుడిప్పుడే మేల్కొంటున్నాడు. సగం గట్టిగా సగంమెత్తగా ఒంగి ఉన్న అతనిమోడ్డనుతన అరచేతిలోకి తీసుకుని కదిలించసాగింది. ప్రాణం పోసుకుంటున్న అది మెల్లగా ఆమెఅరచేయి దాటి బైటకు వచ్చేటంతపెద్దగా అయ్యే దాకా దానితోఆడి, దాని పై చర్మాన్నివెనుకకు లాగి తన రెండువేళ్ళతో కొన భాగాన కెలుకుతూఅతని మోడ్డని గుడవసాగింది రంజిత. సామాన్యంగా పొద్దున్నే ఆమెకు ఈ పనియిష్తం ఉండదు. కానీ నిన్న రాత్రిఅయిన అభాసు కి గురుడ్నిశాంతపరచకపోతే లాభం లేదని రెడీఅయిపోయింది రంజిత. నిమిషం గడవకుండానే పెద్ద కొడుకు తలుపుకొట్టాడు అమ్మా అంటూ. అంతే,చికాకొచ్చేసింది వినీత్ కి. ఆమె పైనుండిలేచి ఆమెను వెళ్ళి తలుపుతీసి రమ్మని బాత్రూమ్ లో దూరాడు. రంజితతన బట్టలు సర్దుకుని ఆవులించుకుంటూ తలుపు తీసి కొడుకుతోబాటూ వంటింటి వైపు నడిచింది కాఫీపెట్టడానికి. “ఆమ్మా, మనం యింకో రెండుగంటల లో బయల్దేరాలి కదా! బట్టలన్నీ సర్దేసావా? యింకా లేవలేదని తలుపుతట్టాను”అన్న వాడి మాటలకి వినీత్పరిస్థితి తలుచుకుంటే ఒక పక్కన నవ్వుఒక పక్కన జాలి వేసింది. వాడిని తయారవ మని చెప్పిచిన్న వాడిని లేపడానికి వెళ్ళింది రంజిత. వాడిని కూడా బాత్రూమ్ కిపంపించి వంటింటి లోకి వెళ్ళి కాఫీకప్పు తీసుకుని శ్రీ వారికి యివ్వడానికిబెడ్ రూమ్ కి వెళ్ళేటప్పటికీస్నానం కూడా ముగించేసుకుని ఫ్రెష్గా తయారై బయటకొస్తున్నాడు వినీత్. “వెళ్ళే టప్పుడు రబ్బర్ బాండ్ పాకెట్ ఎక్కడఉందో చెప్పి వెళ్ళండి దేవి గారు” అంటూసాధించాడు ఆమెను. “బెంగ పెట్టుకోకండి.. చూపించడమేకాదు తొడిగి మరీ వెళ్తా.. నాజాగ్రత్త నాది”అంటూ ముసిముసినవ్వులతో అతనిని ఏడిపిస్తూ కాఫీ కప్పు బల్లమీద పెట్టింది. అందరూ చకచకా తయారైటిఫిన్ కానిచ్చేసి బయల్దేరడానికి తయారయ్యారు. పెద్ద వాడు వినీత్కలిసి లగేజంతా కార్లో చేరుస్తున్నారు. రంజిత పక్కింటి అరుణఎలా ఉందో చూసొస్తానంటూ వెళ్ళింది. ఫది నిమిషాల తరువాత వచ్చి “నిన్నటి కంటే బెటరే.. మందుపనిచేసినట్టుంది. మీరు మధ్యాహ్నం ఒకసారిసాయంత్రం ఒకసారి కనుక్కోండి ఎలా ఉందో ఆమెకి. కొడుకు కూడా దగ్గర లేడుకదా”అని వినీత్ కి పురమాయించి యిల్లుతాళం వేసి కార్లో వచ్చికూర్చుంది రంజిత. “అబ్బో! అమ్మగారింటి కంటే ఎక్కడ లేనిహుషారుగా బయల్దేరారే దొరసాని గారు! మొహం వెలిగిపోతోంది”అంటూ వెక్కిరించాడు వినీత్. పిల్లలిద్దరూ “మిమ్మిల్ని కూడా రమ్మంటే సెలవులేదని మానేసారు.. మీరు కూడా వస్తేబావుండేది డాడీ”అనగానే “ నేను తరవాత వస్త్తాలేరా.. రిటర్న్ లో మనం అందరంకలసి వద్దాము”అని చెప్పి కారు స్టార్ట్ చేసాడువినీత్. వాళ్ళను ఎర్ పోర్ట్ లోవిమానం ఎక్కించి తను కాళ్ళీడ్చుకుంటూ కార్దగ్గరకు వచి యింటి ముఖంపట్టాడు వినీత్. యింటి కి చేరుకోగానేపక్కింటి అరుణ కెలావుందో చూసివద్దామని వెళ్ళిన వినీత్ కి ఆవిడ కాఫీతాగుతూ పేపర్ చదువుతూండటం చూసాడు. హాల్ లోకి అడుగు పెడుతూ“ఎలా ఉంది మీకు ఈవేళ”అని పలకరించిన వినీత్ కు లేచి నించునికూర్చో మని చెప్పి కాఫీతేవడానికి కిచెన్ లోకి నడిచింది అరుణ. నడుస్త్న్న ఆమెను వెనుక నుంచిచూస్తున్న వినీత్ ఆమె పిర్రల మీంచితన కళ్ళు తిప్పుకోలేక పోయాడ– తప్పని తెలిసినా. వాటి ఊగుడు, గట్టితనంఎంతటి వారనైన మతిపోగొట్టేటట్టు చేస్తాయి. రాత్రంతా విరహవేదన పడ్డ వినీత్ ఈమెనుచూసి ఆగలేకుండా ఉన్నాడు. ఇదివరకెప్పుడు లేని ఆలోచనలు మనసునుదొలిచేస్తుంటే వచ్చిన అవకాశం సద్వినియోగించుకోవడం తప్పుకాదని మనసుని సమాధాన పరుస్తున్నాడు. ఎలా మొదలు పెట్టాలి, ఏమని అడగాలి, ఆమె జవాబు ఎలాఉంటుంది, కోపం వచ్చి నాలుగుపీకుతుందేమో అన్న ఆలోచనల తోటిసతమతమవుతున్న వినీత్ అరుణ కాఫీ కప్పుతో తన ముందు నుంచుందన్నవిషయం కూడా గమనించలేదు. ఆమెవంగి కాఫీ కప్పు యిస్తుంటేబంగిన పళ్ళ వంటి ఆమెముదురు సళ్ళు జాకెట్ లోంచితొంగిచూస్తున్నాయి. పిర్రల షాక్ నుంచి యింకాపూర్తిగా తేరుకోని వినీత్ కి ఈ కొత్తషాక్ మరీ గట్టిగా తగిలింది. చేతుల తో కప్పు తీసుకోవాలాలేక ఆ సళ్ళని కసిగాఒక పట్టు పట్టాలా తెలియక, రెండో పనికి ధైర్యం చాలకకప్పు అందుకుంటూ ఆమె చేతి వేళ్ళనుఅవసరం కన్న ఎక్కువ తగిలిస్తూఆమె మొహం లోకి చూసాడు. అతని అవస్థను గమనించిన అరుణఈ వయసు లో కూడామగవాళ్ళకి పిచ్చెకిస్తున్న తన సౌందర్యం, వంటిబిగువు తలుచుకొని గర్వంతో నిండిన గొంతు తో “ మీఆవిడ తో పాటూ మీమనసు కూడా విమానం ఎక్కినట్టుందే”అని దెప్పి పొడిచింది. సిగ్గు, ఆత్రంతో ఎర్ర బడ్డ మొహంవంచుకుంటూ “అబ్బే అదేం లేదు..రాత్రి నిద్ర సరిగా పట్టలేదు.. ఐదు నిమిషాలు ఖాళీగా కూర్చుంటే మైకం లా కమ్మేసింది”అంటూ సర్దిచెప్ప బోయాడు వినీత్. దొరికింది ఛాన్స్ అనుకుంటూ “ఫది రోజులకే నిద్రపాడు చేసుకుంటే ఎలా? నేను ఐదేళ్ళనుంచితోడు లేకుండానే ఉన్నా…మీ పక్కనే నే నున్నా కదామీ బెంగ దీర్చడానికి.. కావలసినవన్నీనేను చేస్తా.. రంజిత లేని లోటురాదు లెండి. వంట అది చేసిపెడతాను ఇక్కడె తిందురు నాతో పాటు. ఎలాగుఅబ్బాయి లేడు కదా. కావాలంటేఅతని గది లో పడుకోవచ్చుమీరు.. మీ యిల్లే అనుకోండి” అన్న మాటల లోని ఆంతర్యంవినీత్ కి పూర్తిగా బోధపడలేదు. ఏమీ తేల్చుకోలేక తలవంచుకుని కాఫీ తాగుతూ అప్పుడప్పుడుఆమె యద కేసి ఓరచూపులు చూస్తున్నాడు. అంతా కొత్త. ఇదివరకెప్పుడులేని పరిస్థితులు. మనసు మాట వినాలో, పాంటు లో శాల్తీ మాటఖాతరు చేయాలో తెలియక ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వినీత్ కి అరుణ మాటలుమరీ ఆలోచనలో పడేసాయి. అతని పోకడలు గమనిస్తూఎదురుగుండా సోఫాలో కాలు మీద కాలువేసుకొని విలాసంగా కూర్చున్న అరుణ బలమైన తొడలవైపు చూస్తుంటే వేడిక్కిపోతోంది వినీతి కి. ఇక్కడనుంచి గమ్మునివెళ్ళి పోవాలి లేక పోతే ఏపిచ్చి పని చేస్తానో తెలియదుఅనుకుంటూ కాఫీ కప్పు పక్కనపెట్టి వెళ్ళడానికి లేచాడు. “అంత తొందరగా వెళ్ళిపోతున్నారు. నా కంపెనీ నచ్చలేదా లేక కాఫీ బాలేదా? భోజనం రుచిగానే చేస్తాను లెండి. మీ టేస్ట్ గురించిచెప్పింది రంజిత చాలా సార్లు. మీకు కావలసినవన్నీ దగ్గరుండి చేస్తాను. స్నానం చేసి వచ్చేయండి.ఇవాళఆదివారమే కదా. నాకు బోర్కొడుతుంది ఒక్కత్తినే కూర్చుంటే. అబ్బాయి లేడు కదా.. సరదాగాఉందురు గాని రండి “ అంటూసోఫా లోంచి లేచింది అరుణ. లేచే టప్పుడు జారిన ఆమె పైటపొరపాటున జారిందో లేక ఆమె కావాలనేజార్చిందో కానీ బొప్పాసి పళ్ళలాంటి ఆమె సళ్ళ పైనవినీత్ కళ్ళు పడ్డాయి. “అబ్బోఅంత శ్రమ పడకండి.. రంజితచాలా చేస్తుంది నా కోసం. మీరుఅవన్నీ ఎందుకు పెట్టుకుంటారు.. మీకు కూడా నిన్నంతాజ్వరంగా ఉండింది కదా? నేనేమ్మన్నాసహాయం చేయాలాచెప్పండి. మందులు ఉన్నాయా? షాప్ నుంచి తీసుకురావాలా? అబ్బాయి కూడా లేడు కదా?” అని ఆమె మాటలు ఆమెకేఅప్పచెప్పాడు ఏం జవాబొస్తుందో అటునించిఅని. “అదే అబ్బాయి లేడుకదా.. అందుకే రమ్మంటున్నాను. ఒకరికొకరం ఉంటాము.. సరదాగా టీవీ లో సినిమాచూస్తూ భోజనం చేద్దాము గమ్మునిరండి అంటూ గేటు దాకాసాగనంపడానికి వచ్చింది అరుణ. గేట్ మీదఒంగి మళ్ళీ ఒక సారితన సళ్ళ దర్శనం యిచ్చి“వస్తారు కదూ.. చూస్తూ ఉంటామీ కోసం అన్ని తయారుచేసి. మీకు నచ్చుతాయి లెండి”అంది అరుణ. మనసు అదుపులో లేని వినీత్ అక్కడనుంచి త్వరగా కదిలి ఏం చేయాలోఆలోచించుకుంటూ ఇంటి ముఖం పట్టాడు.... (To be continued in Part-03)
అతనిఆయుధం కోసం లుంగీలో దూర్చింది. జూనియర్ గురుడు యిప్పుడిప్పుడే మేల్కొంటున్నాడు. సగం గట్టిగా సగంమెత్తగా ఒంగి ఉన్న అతనిమోడ్డనుతన అరచేతిలోకి తీసుకుని కదిలించసాగింది. ప్రాణం పోసుకుంటున్న అది మెల్లగా ఆమెఅరచేయి దాటి బైటకు వచ్చేటంతపెద్దగా అయ్యే దాకా దానితోఆడి, దాని పై చర్మాన్నివెనుకకు లాగి తన రెండువేళ్ళతో కొన భాగాన కెలుకుతూఅతని మోడ్డని గుడవసాగింది రంజిత. సామాన్యంగా పొద్దున్నే ఆమెకు ఈ పనియిష్తం ఉండదు. కానీ నిన్న రాత్రిఅయిన అభాసు కి గురుడ్నిశాంతపరచకపోతే లాభం లేదని రెడీఅయిపోయింది రంజిత. నిమిషం గడవకుండానే పెద్ద కొడుకు తలుపుకొట్టాడు అమ్మా అంటూ. అంతే,చికాకొచ్చేసింది వినీత్ కి. ఆమె పైనుండిలేచి ఆమెను వెళ్ళి తలుపుతీసి రమ్మని బాత్రూమ్ లో దూరాడు. రంజితతన బట్టలు సర్దుకుని ఆవులించుకుంటూ తలుపు తీసి కొడుకుతోబాటూ వంటింటి వైపు నడిచింది కాఫీపెట్టడానికి. “ఆమ్మా, మనం యింకో రెండుగంటల లో బయల్దేరాలి కదా! బట్టలన్నీ సర్దేసావా? యింకా లేవలేదని తలుపుతట్టాను”అన్న వాడి మాటలకి వినీత్పరిస్థితి తలుచుకుంటే ఒక పక్కన నవ్వుఒక పక్కన జాలి వేసింది. వాడిని తయారవ మని చెప్పిచిన్న వాడిని లేపడానికి వెళ్ళింది రంజిత. వాడిని కూడా బాత్రూమ్ కిపంపించి వంటింటి లోకి వెళ్ళి కాఫీకప్పు తీసుకుని శ్రీ వారికి యివ్వడానికిబెడ్ రూమ్ కి వెళ్ళేటప్పటికీస్నానం కూడా ముగించేసుకుని ఫ్రెష్గా తయారై బయటకొస్తున్నాడు వినీత్. “వెళ్ళే టప్పుడు రబ్బర్ బాండ్ పాకెట్ ఎక్కడఉందో చెప్పి వెళ్ళండి దేవి గారు” అంటూసాధించాడు ఆమెను. “బెంగ పెట్టుకోకండి.. చూపించడమేకాదు తొడిగి మరీ వెళ్తా.. నాజాగ్రత్త నాది”అంటూ ముసిముసినవ్వులతో అతనిని ఏడిపిస్తూ కాఫీ కప్పు బల్లమీద పెట్టింది. అందరూ చకచకా తయారైటిఫిన్ కానిచ్చేసి బయల్దేరడానికి తయారయ్యారు. పెద్ద వాడు వినీత్కలిసి లగేజంతా కార్లో చేరుస్తున్నారు. రంజిత పక్కింటి అరుణఎలా ఉందో చూసొస్తానంటూ వెళ్ళింది. ఫది నిమిషాల తరువాత వచ్చి “నిన్నటి కంటే బెటరే.. మందుపనిచేసినట్టుంది. మీరు మధ్యాహ్నం ఒకసారిసాయంత్రం ఒకసారి కనుక్కోండి ఎలా ఉందో ఆమెకి. కొడుకు కూడా దగ్గర లేడుకదా”అని వినీత్ కి పురమాయించి యిల్లుతాళం వేసి కార్లో వచ్చికూర్చుంది రంజిత. “అబ్బో! అమ్మగారింటి కంటే ఎక్కడ లేనిహుషారుగా బయల్దేరారే దొరసాని గారు! మొహం వెలిగిపోతోంది”అంటూ వెక్కిరించాడు వినీత్. పిల్లలిద్దరూ “మిమ్మిల్ని కూడా రమ్మంటే సెలవులేదని మానేసారు.. మీరు కూడా వస్తేబావుండేది డాడీ”అనగానే “ నేను తరవాత వస్త్తాలేరా.. రిటర్న్ లో మనం అందరంకలసి వద్దాము”అని చెప్పి కారు స్టార్ట్ చేసాడువినీత్. వాళ్ళను ఎర్ పోర్ట్ లోవిమానం ఎక్కించి తను కాళ్ళీడ్చుకుంటూ కార్దగ్గరకు వచి యింటి ముఖంపట్టాడు వినీత్. యింటి కి చేరుకోగానేపక్కింటి అరుణ కెలావుందో చూసివద్దామని వెళ్ళిన వినీత్ కి ఆవిడ కాఫీతాగుతూ పేపర్ చదువుతూండటం చూసాడు. హాల్ లోకి అడుగు పెడుతూ“ఎలా ఉంది మీకు ఈవేళ”అని పలకరించిన వినీత్ కు లేచి నించునికూర్చో మని చెప్పి కాఫీతేవడానికి కిచెన్ లోకి నడిచింది అరుణ. నడుస్త్న్న ఆమెను వెనుక నుంచిచూస్తున్న వినీత్ ఆమె పిర్రల మీంచితన కళ్ళు తిప్పుకోలేక పోయాడ– తప్పని తెలిసినా. వాటి ఊగుడు, గట్టితనంఎంతటి వారనైన మతిపోగొట్టేటట్టు చేస్తాయి. రాత్రంతా విరహవేదన పడ్డ వినీత్ ఈమెనుచూసి ఆగలేకుండా ఉన్నాడు. ఇదివరకెప్పుడు లేని ఆలోచనలు మనసునుదొలిచేస్తుంటే వచ్చిన అవకాశం సద్వినియోగించుకోవడం తప్పుకాదని మనసుని సమాధాన పరుస్తున్నాడు. ఎలా మొదలు పెట్టాలి, ఏమని అడగాలి, ఆమె జవాబు ఎలాఉంటుంది, కోపం వచ్చి నాలుగుపీకుతుందేమో అన్న ఆలోచనల తోటిసతమతమవుతున్న వినీత్ అరుణ కాఫీ కప్పుతో తన ముందు నుంచుందన్నవిషయం కూడా గమనించలేదు. ఆమెవంగి కాఫీ కప్పు యిస్తుంటేబంగిన పళ్ళ వంటి ఆమెముదురు సళ్ళు జాకెట్ లోంచితొంగిచూస్తున్నాయి. పిర్రల షాక్ నుంచి యింకాపూర్తిగా తేరుకోని వినీత్ కి ఈ కొత్తషాక్ మరీ గట్టిగా తగిలింది. చేతుల తో కప్పు తీసుకోవాలాలేక ఆ సళ్ళని కసిగాఒక పట్టు పట్టాలా తెలియక, రెండో పనికి ధైర్యం చాలకకప్పు అందుకుంటూ ఆమె చేతి వేళ్ళనుఅవసరం కన్న ఎక్కువ తగిలిస్తూఆమె మొహం లోకి చూసాడు. అతని అవస్థను గమనించిన అరుణఈ వయసు లో కూడామగవాళ్ళకి పిచ్చెకిస్తున్న తన సౌందర్యం, వంటిబిగువు తలుచుకొని గర్వంతో నిండిన గొంతు తో “ మీఆవిడ తో పాటూ మీమనసు కూడా విమానం ఎక్కినట్టుందే”అని దెప్పి పొడిచింది. సిగ్గు, ఆత్రంతో ఎర్ర బడ్డ మొహంవంచుకుంటూ “అబ్బే అదేం లేదు..రాత్రి నిద్ర సరిగా పట్టలేదు.. ఐదు నిమిషాలు ఖాళీగా కూర్చుంటే మైకం లా కమ్మేసింది”అంటూ సర్దిచెప్ప బోయాడు వినీత్. దొరికింది ఛాన్స్ అనుకుంటూ “ఫది రోజులకే నిద్రపాడు చేసుకుంటే ఎలా? నేను ఐదేళ్ళనుంచితోడు లేకుండానే ఉన్నా…మీ పక్కనే నే నున్నా కదామీ బెంగ దీర్చడానికి.. కావలసినవన్నీనేను చేస్తా.. రంజిత లేని లోటురాదు లెండి. వంట అది చేసిపెడతాను ఇక్కడె తిందురు నాతో పాటు. ఎలాగుఅబ్బాయి లేడు కదా. కావాలంటేఅతని గది లో పడుకోవచ్చుమీరు.. మీ యిల్లే అనుకోండి” అన్న మాటల లోని ఆంతర్యంవినీత్ కి పూర్తిగా బోధపడలేదు. ఏమీ తేల్చుకోలేక తలవంచుకుని కాఫీ తాగుతూ అప్పుడప్పుడుఆమె యద కేసి ఓరచూపులు చూస్తున్నాడు. అంతా కొత్త. ఇదివరకెప్పుడులేని పరిస్థితులు. మనసు మాట వినాలో, పాంటు లో శాల్తీ మాటఖాతరు చేయాలో తెలియక ఉక్కిరిబిక్కిరౌతున్న వినీత్ కి అరుణ మాటలుమరీ ఆలోచనలో పడేసాయి. అతని పోకడలు గమనిస్తూఎదురుగుండా సోఫాలో కాలు మీద కాలువేసుకొని విలాసంగా కూర్చున్న అరుణ బలమైన తొడలవైపు చూస్తుంటే వేడిక్కిపోతోంది వినీతి కి. ఇక్కడనుంచి గమ్మునివెళ్ళి పోవాలి లేక పోతే ఏపిచ్చి పని చేస్తానో తెలియదుఅనుకుంటూ కాఫీ కప్పు పక్కనపెట్టి వెళ్ళడానికి లేచాడు. “అంత తొందరగా వెళ్ళిపోతున్నారు. నా కంపెనీ నచ్చలేదా లేక కాఫీ బాలేదా? భోజనం రుచిగానే చేస్తాను లెండి. మీ టేస్ట్ గురించిచెప్పింది రంజిత చాలా సార్లు. మీకు కావలసినవన్నీ దగ్గరుండి చేస్తాను. స్నానం చేసి వచ్చేయండి.ఇవాళఆదివారమే కదా. నాకు బోర్కొడుతుంది ఒక్కత్తినే కూర్చుంటే. అబ్బాయి లేడు కదా.. సరదాగాఉందురు గాని రండి “ అంటూసోఫా లోంచి లేచింది అరుణ. లేచే టప్పుడు జారిన ఆమె పైటపొరపాటున జారిందో లేక ఆమె కావాలనేజార్చిందో కానీ బొప్పాసి పళ్ళలాంటి ఆమె సళ్ళ పైనవినీత్ కళ్ళు పడ్డాయి. “అబ్బోఅంత శ్రమ పడకండి.. రంజితచాలా చేస్తుంది నా కోసం. మీరుఅవన్నీ ఎందుకు పెట్టుకుంటారు.. మీకు కూడా నిన్నంతాజ్వరంగా ఉండింది కదా? నేనేమ్మన్నాసహాయం చేయాలాచెప్పండి. మందులు ఉన్నాయా? షాప్ నుంచి తీసుకురావాలా? అబ్బాయి కూడా లేడు కదా?” అని ఆమె మాటలు ఆమెకేఅప్పచెప్పాడు ఏం జవాబొస్తుందో అటునించిఅని. “అదే అబ్బాయి లేడుకదా.. అందుకే రమ్మంటున్నాను. ఒకరికొకరం ఉంటాము.. సరదాగా టీవీ లో సినిమాచూస్తూ భోజనం చేద్దాము గమ్మునిరండి అంటూ గేటు దాకాసాగనంపడానికి వచ్చింది అరుణ. గేట్ మీదఒంగి మళ్ళీ ఒక సారితన సళ్ళ దర్శనం యిచ్చి“వస్తారు కదూ.. చూస్తూ ఉంటామీ కోసం అన్ని తయారుచేసి. మీకు నచ్చుతాయి లెండి”అంది అరుణ. మనసు అదుపులో లేని వినీత్ అక్కడనుంచి త్వరగా కదిలి ఏం చేయాలోఆలోచించుకుంటూ ఇంటి ముఖం పట్టాడు.... (To be continued in Part-03)
Post a Comment